Van 13 tot 18 januari maakten Jenna en ik een roadtrip naar Chicago. Onheilspellende berichten over ingesneeuwde snelwegen en noodweer deed ons tot het laatste moment twijfelen of het toch niet slimmer en vooral veiliger zou zijn om gewoon het vliegtuig te nemen. Qua kostprijs zou dat toch ongeveer gelijk uitkomen. In de hoop dat het allemaal toch niet zo erg zou zijn trokken we er toch met de auto op uit. Onze heenreis hadden we mooi in twee gedeeld door een gepland bezoek aan en overnachting in Nashville.

Troy (A) > Nashville (B) > Chicago (C) > Troy (A)

Na vijf à zes uurtjes rijden kwamen we aan in Nashville. Het is de hoofdstad van de staat Tennessee en heeft zo’n half miljoen inwoners. Gezien ons korte verblijf (late namiddag, avond en nacht) kozen we ervoor om ons te richten op hetgeen Nashville zo bekend om is: countrymuziek. Bij aankomst bezochten we het Country Music Hall of Fame. Voor de liefhebber zeker, maar ook voor de countrymuziekanalfabeet is het museum een aanrader. Het is een modern en informatief museum, met enkele mooie en unieke stukken. Ook de avond stond in het teken van countrymuziek. In de vele bars langs (Lower) Broadway genoten we van de vele live-optredens en de honky tonk muziek!

Country Music Hall of Fame and Museum

Honky tonk live music on Broadway

De volgende dag vertrokken we voor een iets langere rit richting Chicago. Zoals dat altijd gaat bij roadtrips, hadden we onderweg autopech. Bij een pitstop in Taylorsville, Indiana hoorden we een niet zo fraai geluid onder de motorkap. Geluk bij een ongeluk, want aan de overkant van de weg was de enige garage langs de snelweg in enkele tientallen kilometer. Een kapotte alternator was de diagnose. Levering en herstelling van een nieuwe alternator zou enkele dagen in beslag nemen. We konden met een relatief voordelige huurauto tot Chicago verder, en op de terugweg zouden we de herstelde Nissan terug oppikken! Het was even schrikken maar de autopech had ons enkel een uurtje tijd gekost… De reis naar Chicago kon gelukkig verder gezet worden!

De Nissan met een probleempje!

De huurauto!

Door de autoproblemen en de drukte op de snelweg kwamen we laat op de avond aan in Chicago. Het was alleen al adembenemend om de ‘Windy City’ binnen te rijden. Het beloofde een fantastische citytrip te worden en we konden niet wachten tot de volgende dag begon om de stad te bezoeken! Ons hotel, ‘the Wit Hotel’, lag op de gedroomde locatie. Pal in het midden van de stad naast het bekende Chicago Theatre. De perfecte uitvalsbasis om onze verkenningstocht aan te vatten!

The Wit Hotel

Ik koesterde best wel hoge verwachtingen van Chicago. De stad ontbrak op mijn lijstje van bezochte steden tijdens mijn studies in de Verenigde Staten. Volgens ervaringsdeskundigen zou Chicago de kroon spannen als het gaat over meest aantrekkelijke steden in de VS, als het ware het nieuwe New York, en dan vooral properder dan The Big Apple. En inderdaad, Chicago is een coole stad! De ligging langs Lake Michigan maakt het tot een prachtige locatie voor een grootstad. Wat Central Park is voor New York, is het water van Lake Michigan voor Chicago. Langs het strand of de haven vergeet je even dat je in een miljoenenstad rondloopt en bovendien kan je genieten van een prachtig zich op de Windy City…

Along Chicago Harbor

Met een verkenning van het centrum van de stad, The Loop, ben je al een tijdje zoet. Wie Chicago zegt, denkt wellicht meteen aan ‘the Bean’. Het kunstwerk, dat eigenlijk Cloud Gate heet, is een van de blikvangers van Millennium Park. Een van de blikvangers, want ook het Jay Pritzker Pavilion is indrukwekkend. Dit openluchttheater/podium werd ontworpen door Frank Gehry. Wanneer je in het Millennium Park is het zeker de moeite om eens uit te wijken naar Chicago Harbor en de waterkant van Lake Michigan af te lopen tot aan Soldier Field, het footballstadion van de Chicago Bears, dat al wat buiten het echte centrum ligt.

Cloud Gate, also known as 'the Bean'

Jay Pritzker Pavilion

In Chicago reikt ook de hoogste skyscraper van Noord-Amerika aan de wolken. De Willis Tower, vroeger bekend als de Sears Tower, is 443 meter hoog. Je bestijgt de toren met een lift die iets sneller gaat dan 8 meter per seconde. Ook het John Hancock Center, toch 100 meter kleiner dan de Willis Tower, is een blikvanger. Beide torens hebben op de top een observatorium met een, wellicht, adembenemend zicht op de stad. Wellicht, want helaas was de mist spelbreker bij ons bezoek. Het was 3 dagen erg mistig, waardoor er nagenoeg “zero-visibility” was op beide torens.

John Hancock Center

Zoals in elke wereldstad zijn er ook in Chicago heel wat musea. Gezien onze beschikbare tijd niet toeliet om meerdere musea te bezoeken, kozen we voor een grondig bezoek aan het Museum of Science and Industry. Aangezien het MSI wat uit de stadskern ligt, verlies je wel aardig wat tijd met het openbaar vervoer. Maar het tijdsverlies werd ruimschoots gecompenseerd want het museum is een echt doe-museum. Van een nagebootste koolmijn tot de werking van het menselijk hart en vooral een museum vol ‘weetjes’. Een aanrader!

Museum of Science and Industry

Voor een leuke avondwandeling of een ritje op het reuzenrad moet in Chicago naar Navy Pier. Op weg naar Navy Pier kan je meteen ook de Magnificent Mile afwandelen, een grote winkelstraat met heel wat exclusieve- en merkwinkels.

View from Navy Pier

Ook ’s avonds stonden heel wat leuke dingen op het programma. Nog voor ons vertrek boekten we ons twee tickets voor een wedstrijd van de Chicago Bulls tegen de Washington Wizards. De tweede dag gingen we kijken naar een optreden van de Blue Man Group, wat een hele leuke show was (YouTubennnn)! De onze laatste avond gingen we naar Avatar kijken in het IMAX-theatre op Navy Pier. En op een scherm van zes verdiepingen hoog was dat een hele belevenis!

Chicago Bulls vs. Washington Wizards @ United Center

Blue Man Group @ Briar Street Theatre

De foto’s van Chicago zijn zoals gewoonlijk te vinden op Flickr!

Van 8 tot 11 januari maakten we samen met de familie van Jenna een cruise naar de Bahamas. Ik keek vol ongeduld uit naar deze reis aangezien ik nooit een cruise heb meegemaakt. Ik hoopte op heel wat zon om in januari ten volle te kunnen genieten van een van de meest paradijselijke eilanden ter wereld!

Vrijdagmiddag vertrokken we vanuit Port Canaveral in Florida. De Monarch of the Seas was onze thuis tijdens deze driedaagse cruise. Het schip biedt plaats aan bijna 3000 passagiers en is bijna een dorp op zich. Meerdere restaurants en bars, zwembaden, jacuzzi’s, cinemazaal, concertzaal, casino, spa, fitness center,… Je bent heus al enkele uren zoet om de hele boot te leren kennen en je weg te vinden!

Monarch of the Seas

Monarch of the Seas - Upper deck

De eerste bestemming van de cruise was Nassau, de hoofdstad van de Bahamas. Nassau ligt op het eiland New Providence en heeft een aantrekkelijke haven en kleurrijke architectuur. ’s Winters schommelt de temperatuur tussen de 20 en de 25 graden. Dat was ook het geval toen wij daar waren, maar zoals je op de foto’s kunt merken, kregen we weinig zonneschijn. Toch was het leuk vertoeven bij zo’n temperaturen die ik in januari in ieder geval niet gewoon ben.

Nassau, Bahamas

Op een nabijgelegen eiland, Paradise Island, ligt wellicht de grootste toeristische trekpleister van de eilandengroep. Het toeristencentrum Atlantis bevat een exclusief hotel, het grootste casino van het Caribisch gebied, waterparken, een winkelcentrum en een groot aquarium onder het hotel.

Paradise Island, Bahamas

Paradise Island, Bahamas

Atlantis

Bij zo’n cruise is het weer een bepalende factor. Op dat vlak hadden we het alvast niet getroffen. Hoewel de temperaturen best aangenaam waren voor de tijd van het jaar, was het de ganse trip bewolkt en stormachtig. De tweede bestemming van de boot was het paradijselijke strand van CocoCay, een privéstrand enkel en alleen voor cruiseschepen, maar de aankomende storm gooide roet in het eten. ’s Morgens zat er een brief onder de deur om ons te melden dat het niet mogelijk was aan te meren. Daardoor verkoos de kapitein om in open zee te blijven. Gelukkig valt er op zo’n boot veel te beleven, maar toch was dit een kleine teleurstelling.

Om helemaal te relaxen en je op je wenken te laten bedienen is zo’n cruise zeker voor herhaling vatbaar. Maar dan zou ik wel kiezen voor een iets langere cruise in volle zomer.

Alle foto’s van de cruise naar de Bahamas zijn terug te vinden via Flickr: klik! Later volgt nog een verslag van onze roadtrip naar Chicago!

Op 2 januari ll. stapte ik het vliegtuig terug op richting de Verenigde Staten. Het was alweer van afgelopen zomer geleden dat Jenna en ik elkaar nog zagen. Dankzij de moderne technologie houden we intensief met elkaar contact, maar natuurlijk keken we er enorm naar uit om elkaar ‘in real life’ terug te zien. Ongeveer zes maanden later dan het moment dat ik Jenna terug zag vertrekken naar de VS, stapte ik dus vol ongeduld terug op het vliegtuig. Mijn reis duurde drie weken.

Het was natuurlijk de bedoeling om die drie weken ten volle te benutten. Het vooropgestelde programma zag er veelbelovend uit. Met haar familie hadden we een cruise naar de Bahamas gepland en we zouden ook een heuse roadtrip maken tussen Troy, AL en Chicago, IL!

In de volgende posts breng ik verslag uit over deze trips!

Gisterenavond werd de Belgische premier Herman Van Rompuy door zijn collega’s benoemd tot de eerste Europese president. De Europese ‘president’ is de permanente voorzitter van de Europese Raad van staatshoofden en regeringsleiders en is een functie die gecreëerd werd in de schoot van het Verdrag van Lissabon. Van Rompuy werd de laatste weken steeds nadrukkelijker naar voor geschoven als de gedoodverfde kandidaat. Hoewel de tegenwind de laatste dagen sterk toenam werd onze eerste minister toch door zijn collega’s gekozen. Eat this, Britain!

Voor- en tegenstand

Stichtend lid België mag dus de eerste permanente voorzitter van de Europese Raad leveren. De Europese Unie keert daarmee als het ware terug naar zijn roots. De kwaliteiten van Van Rompuy als consensusfiguur waren zijn grootste troef. Meermaals werd gezegd dat, wanneer je België kan samenhouden, je ook wel een Europese Unie van 27 lidstaten in het gareel moet kunnen houden. De grijze en nogal saaie uitstraling die Van Rompuy heeft bleek dan weer de grootste tekortkoming te zijn. Vooral de Britse tabloidpers had het niet zo voor de man van de cijfertjes en de rustige vastheid. Want rust roest, en is het die weg dat Europa wil inslaan? De argument pro en contra Van Rompuy zijn begrijpelijk. Maar bij de 27 staats- en regeringsleiders was er maar één kandidaat waarover consensus was, en dat is onze eerste minister. Laten we hem dus nu vooral een kans geven zijn functie te vervullen én er vooral ook een eigen invulling aan te geven.

België de grootste verliezer?

Donderdagnamiddag was de Belgische eerste minister nog paraat in de Kamer van Volksvertegenwoordigers voor het vragenuurtje. Hij gaf aan dat hij de heisa rond zijn nakende benoeming als Europees president met gemengde gevoelens aanschouwde want dat hij ook in België nog een grote verantwoordelijkheid had. Terecht, want misschien wordt België zelf wel de grootste verliezer van de benoeming van haar eerste minister. Enerzijds is het allemaal heel simpel want het kan niet anders dan dat Yves Leterme terug postvat in de Wetraat 16. Met 800.000 stemmen is hij nog steeds de verkozene van het volk om daar te zitten. Leterme is de enige logische oplossing. Anderzijds maakt dat het ook net heel moeilijk voor België want Leterme is misschien niet de meest wenselijke oplossing. Van Rompuy had in benarde economische en financiële tijden gekozen voor een rustige vastheid. En op politiek vlak werden zijn diplomatieke en bemiddelende vaardigheden gesmaakt. Kortom, de rust was weergekeerd waar het na het vertrek van Yves Leterme als eerste minister alles behalve rustig was. De hete hangijzers, zoals BHV en de staatshervorming, zijn nog steeds niet opgelost. Hopelijk heeft Leterme eindelijk uit zijn fouten geleerd en kan hij met goede moed zijn oude taak hervatten. Hopelijk voor een politiek die niet gebaseerd is op rancune maar met zin voor overleg en compromis.

Van Kamervoorzitter tot eerste Europese president

De man die twee jaar geleden nog Kamervoorzitter was moest in allerijl de Belgische politiek redden en Yves Leterme depanneren in de Wetstraat 16. Zijn fin de carrière draaide dan al iets anders uit dan gedacht. Nu is diezelfde man de eerste permanente voorzitter van de Europese Raad. Het is wellicht een carrièreswitch die Herman Van Rompuy zélf nooit meer had durven dromen. Het zijn net zijn verdiensten als eerste minister van België waardoor Herman Van Rompuy zo gewaardeerd wordt door zijn collega’s . Als hij België kan samenhouden, dan moet hij hopelijk ook Europa kunnen verenigen. De man die als Kamervoorzitter twee jaar geleden nog fin de carrière was, mag nu de lijnen van de Europese Unie uittekenen. Veel succes, Herman!

Er is afgelopen week heel wat geschreven en gezegd over de schorsing van Xavier Malisse en Yanina Wickmayer. Ze hadden drie keer hun whereabouts niet of foutief ingevuld en Malisse had zelfs een dopingcontrole gemist. Het Vlaamse Dopingtribunaal sprak een schorsing van één jaar uit voor beide tennissers. De publieke opinie werd vervolgens zorgvuldig bewerkt en schaarde zich grotendeels achter de twee sporters. Er werden heel wat excuses ingeroepen en beschuldigingen gemaakt, maar tot op heden heb ik de sporters, en dan vooral Yanina Wickmayer, héél weinig de hand in eigen boezem zien steken.

Toegegeven, er zijn heel wat kanttekeningen bij het verhaal van Xavier Malisse en Yanina Wickmayer te maken. Kanttekeningen die zelfs in hun voordeel spelen. Beide sporters zijn niet betrapt op het gebruik van doping. Een schorsing van één jaar voor het niet invullen van hun whereabouts lijkt dus heel streng. Bovendien zal het anti-dopingsysteem nog wel wat te kampen hebben met kinderziektes. En sporters zijn inderdaad veel buitenshuis en hebben geen tijd voor die administratieve rompslomp. Of hebben ze er gewoon geen zin in?

Hoewel de publieke opinie zich snel achter Malisse en Wickmayer schaarde, lijken hun collega’s het toch niet altijd met hen eens te zijn. Sven Nys vult naar eigen zeggen zijn whereabouts al zeven jaar in en voor hem is het een deel van zijn job als sporter. Nys zal dan wellicht een stuk sterker omringd zijn dan onze beide tennissers, maar toch lijkt het me geen onoverkomelijke zaak. Zeker niet voor iemand als Wickmayer, die in de top-20 van de wereldranglijst staat en dus wellicht ook wel een management heeft. Part of the job dus. Dat er soms geen mogelijkheden zijn om toegang te krijgen tot het systeem geloof ik ook niet echt. Ik denk niet dat onze tennissers in de middle of nowhere moeten gaan spelen waar er op geen enkele manier internettoegang is.

Die kracht van de publieke opinie valt trouwens niet te onderschatten. Het verhaal van Michael Rasmussen is hierin zeer relevant. Rasmussen had in 2007 fouten gemaakt bij zijn whereabouts. In 2007 mocht hij de Tour de France verlaten en kreeg hij twee jaar schorsing aan de broek. Bij mijn weten (verbeter me als ik fout ben) is Rasmussen nooit effectief betrapt op het gebruik van doping, maar toch kreeg hij een zeer zware sanctie. Rasmussen werd meteen aan de schandpaal genageld en mag een relance van zijn carrière stilaan vergeten.

Bovendien is de strijd tegen doping een verantwoordelijkheid van iedereen. Willen sporters een dopingvrije sport, dan moeten ze daar ook aan meewerken. Het is in hun eigen voordeel. Sporters moeten dus op ieder ogenblik traceerbaar zijn, zodat ze onverwacht kunnen gecontroleerd worden. Verwachte controles schieten hun doel anders veelal voorbij. En ongetwijfeld is zo’n systeem soms vervelend wanneer het sterk ingrijpt op je persoonlijk leven. Maar het is volgens mij het énige efficiënte systeem.

De sporters kennen ook de regels in verband met de whereabouts. Of ze moeten ze toch kennen. Als je twee inbreuken pleegt dan moet er toch al een belletje beginnen rinkelen dat je in gevarenzone komt. Na drie keer niet of verkeerdelijk invullen ontbreekt het volgens mij ook aan goede wil bij de sporter zelf. Misschien een gevoel van ongenaakbaarheid? Niet dus… Dat het systeem ook de sporters er uit pikt die geen doping gebruikt hebben, maar administratieve fouten gemaakt, is net een van de bedoelingen ervan. Drie fouten maken is immers verdacht. Misschien staat het systeem nog niet helemaal op punt. Dan is het dringend nodig dat er aan gewerkt wordt. Daarvoor zitten sporters en anti-dopingstrijders best samen aan tafel. Maar als het systeem zo slecht werkt als Wickmayer wil aangeven, dan vraag ik me af waarom niet meer sporters in de problemen komen.

Een jaar schorsing is inderdaad heel streng. Het zou niet mogen dat er weinig verschil is tussen de strafmaat voor een effectieve dopingzondaar en iemand die een administratieve fout heeft begaan. Maar het stoorde me enorm dat vooral Wickmayer de schuld meteen op anderen en het systeem van de whereabouts afgeschoven heeft. En dat terwijl ze in de eerste plaats nog steeds zelf een fout gemaakt heeft. Arrogantie?

Ook in het post-HABE tijdperk zal ik proberen de pen regelmatig ter hand te nemen voor de redactie van Beha-info. Voor het novembernummer schreef ik een artikel over mijn eerste werkervaring. De elektronische versie van het krantje kun je hier terugvinden.

Mijn studentenjaren aan het departement HABE lijken soms al eeuwigheid voorbij. Toch denk ik er tijdens mijn prille werkervaring met weemoed aan terug. Het was een fantastische periode, maar ik sus me met de gedachte dat er aan ieder hoofdstuk in het leven positieve en minder positieve aspecten zijn. Zo ook met het studenten- en werkleven. Ik kijk dus met een brede glimlach terug op een afgesloten hoofdstuk, en kijk met een nóg bredere glimlach vooruit naar wat komen mag. Voor de sympathieke redactie van BeHa-info neem ik met veel plezier de pen ter hand en bericht ik jullie over mijn eerste werkervaring in het post-HABE tijdperk!

Een ommetje langs de VS

In 2008 studeerde ik af als bestuurskundige aan HABE. Ik verliet het departement niet meteen voor een eerste job, maar koos voor een totaal andere uitdaging. Samen met Korneel Warlop studeerde ik via het programma Complementaire Internationale Studie van de Hogeschool Gent aan Troy University in de Verenigde Staten. Er kruipt maanden voorbereiding in zo’n buitenlandse studie maar de ervaring was onschatbaar. Nog dagelijks denk ik terug aan de tien maanden in de Verenigde Staten. Voor een relaas van ons verblijf in de VS moet je even het archief van BeHa-info induiken, want vorig academiejaar penden we regelmatig een kort verslag van onze belevenissen neer. Voor zij die geïnteresseerd zijn in een buitenlandse studie via CIS heb ik maar één advies: doen! Laat je niet afschrikken door de administratieve rompslomp. Alles komt heus wel op zijn pootjes terecht en bovendien staat er wellicht een enthousiast en behulpzaam team op je te wachten in het buitenland (althans in Troy).

’t Is crisis!

Na vier jaar bestuurskunde en tien maanden in de Verenigde Staten was het tijd voor een volgende stap. Bij de terugkomst in mei van dit jaar kondigde zich immers een nieuwe episode in het leven aan. Het studentenleven liet ik definitief achter me en ik stapte schoorvoetend het professionele leven in. De zoektocht schrikte me aanvankelijk toch wat af. De berichtgeving vanuit de arbeidsmarkt was voor werkzoekenden weinig hoopgevend: crisis, ontslagen, afvloeiingsplannen, herstructureringen,… Het beloofde dus een zware periode te worden. Toch had ik er veel zin in! Tegen de verwachtingen in verliep de zoektocht naar een job goed. Amper tien dagen na mijn terugkeer uit de VS kon ik aan de slag als coördinator brandweerhervorming bij WOBRA vzw (voluit het West-Vlaams opleidingscentrum voor brandweer-, reddings-, en ambulancediensten). Een mooi beloonde thesis over de brandweerhervorming was voor mij de gedroomde referentie en bijgevolg doorslaggevend bij de sollicitatie. Het is voor mij de geknipte eerste werkervaring: een zeer korte zoektocht naar een job, een jobinhoud waar ik al heel wat kennis over had, werkzaam in een klein team en heel toffe collega’s. Bovendien krijg ik de kans om met een diversiteit aan mensen te werken op een al even grote diversiteit van beleidsniveaus.

Brandweerhervorming: terug naar af?

Net nu de evaluaties van 10 jaar politiehervorming gepubliceerd worden is het tijd om ook de organisatie van de brandweerdiensten in België te hervormen. Hoewel de media-aandacht voor die laaste een stuk kleiner is dan voor de politiehervorming, is ze net zo belangrijk en ingrijpend. Net zoals de zaak Dutroux bij de politiehervorming, was er ook een groot incident nodig om de beleidsmensen wakker te schudden en warm te maken voor een brandweerhervorming. Wellicht herinnert u zich ook nog de verwoestende gasexplosie in Gellingen in 2004. Die ramp legde heel wat pijnpunten bloot in de werking en de organisatie van de brandweerdiensten: de coördinatie van de hulpverlening verliep niet vlot, de organisatie van de brandweerdiensten vertoonde hiaten en er was een onvoldoende kennis over de risico’s op het terrein. Het was de aanzet voor een grondig debat. Drie jaar later in 2007 werd een wettelijk kader gecreëerd voor de hervorming van de civiele vieligheidsdiensten. Nu, twee jaar na het wettelijk initiatief en al weer 5 jaar na de gasramp wordt het ook tijd voor een volledige omzetting in de praktijk. Sommige deelaspecten werden gerealiseerd, maar van een échte hervorming kon er geen sprake zijn zolang er geen brandweerzones met rechtspersoonlijkheid waren. Die overgang werd de laatste maanden intensief voorbereid en moet tegen eind december 2009 afgewerkt zijn. Wanneer de hervorming er effectief komt, is momenteel koffiedik kijken. De politiehervorming leert ons dat de hervorming van dergelijke institutie handenvol geld kost. En budgettair zijn het niet de meest rooskleurige tijden. Terwijl de hervorming van de civiele veiligheid nog een prioriteit was in de State of the Union van toenmalig premier Leterme in 2008, repte huidig premier Van Rompuy er met geen woord over in zijn toespraak… En dat was geen goed teken. Minister Turtelboom kondigde op de Dag van de Brandweer op 18 oktober aan dat er geen financiële middelen zijn om van start te gaan met de brandweerzones met rechtspersoonlijkheid. Een klap in het gezicht van de vele duizenden brandweermannen en -vrouwen in België die hoopten op een “grote” brandweerhervorming.

… was de reactie van Axel Witsel op zijn gruwelijke tackle op Marcin Wasilewski gisterenavond in de topper tussen Anderlecht en Standard. Een topper waarvan niemand zich eigenlijk bekommert om de uitslag ervan, enkel de bewuste fase in de 26ste minuut is het sportieve gespreksonderwerp van de dag. De Belgische voetbalwereld stond vandaag met andere woorden op zijn kop!

Het was inderdaad een afschuwelijk beeld. In een duel ging Axel Witsel op het been van Wasilewski staan. De gevolgen waren niet om aan te zien. Een dubbele open scheen- en kuitbeenbreuk voor de ongelukkige Pool. De krantencommentaren waren vandaag niet mals voor de jonge Axel Witsel. “Er hangt bloed aan de Gouden Schoen” vond ik dan wel de opmerkelijkste. Witsel werd vandaag met andere woorden aan de schandpaal genageld. Hoe meer je de bewuste beelden bekijkt, hoe terechter de kritiek ook lijkt. Witsel gaat duidelijk niet voor de bal en trapt gretig door. De regerende Gouden Schoen verontschuldigde zich tegenover Wasilewski en zijn entourage, maar Steven Defour of Mohamed Sarr hadden weinig medelijden. Defour had het in zijn egoïstische zelve alleen maar over de voorafgaande fout op zichzelf en Sarr wist er niet veel meer op te zeggen dan “dat zo’n dingen nu eenmaal gebeuren op het voetbalveld”.

De afschuwelijke tackle is bovendien ook de pijnlijke apotheose van de vete tussen Anderlecht en Standard. Vooral sinds de testmatchen van vorig seizoen zit het er bovenarms op tussen beide teams, hun spelers en hun besturen. Het is een gevecht om de grootste club van België te zijn die op het scherpst van de snee gespeeld wordt. Na de zaak Van Damme lijkt de wedstrijd van gisteren dus een triest hoogtepunt.

Misschien keert Wasilewski ooit nog terug op een voetbalplein, toch denk ik niet dat hij ooit nog een degelijk niveau zal halen. En ook Witsel gaat een moeilijke periode tegemoet. Uiteraard staat er hem een lange schorsing te wachten en een mentaal lastige tijd. Misschien wordt die schorsing wel langer dan normaal, aangezien de voetbalbond wellicht een voorbeeld wil stellen. Er gebeuren wel meer zo’n dergelijke aanslagen op een voetbalveld, van de laagste tot de hoogste regionen, maar dit keer zijn de gevolgen wel heel erg. En dat zal zich dus morgen vertalen in een serieuze schorsing voor onze Gouden Schoen.

Op 7 juli was het eindelijk zover, Jenna kwam naar België op bezoek! We hadden elkaar ondertussen al meer dan een maand niet meer gezien dus was dat wel een spannende maar blijde gebeurtenis! Aangezien het Jenna’s eerste reis naar Europa was moesten we, naast het genieten van elkaars gezelschap natuurlijk, ruim de tijd nemen om de toerist uit te hangen en een aantal citytrips te maken. Een mogelijk verlanglijstje van Jenna zou wellicht veel meer bevatten dan mogelijk was in amper twee weken tijd, maar toch hebben we veel kunnen zien. Brugge, Brussel, de Belgische kust én een avondje Gentse Feesten. Bovendien namen we ook de tijd om vier dagen naar Parijs te gaan!

Ondertussen zijn we al een aantal weekjes verder, maar toch wilde ik jullie de foto’s niet onthouden. Klik op de eerste foto om beeldmateriaal te zien van Jenna’s verblijf in België en op de tweede foto voor het beeldmateriaal van ons bezoek aan Parijs!

Jenna visits Belgium

 

Parijs

Ondertussen ben ik al meer dan een maand terug in België. In die periode was het windstil op mijn blog. En dat heeft zo zijn redenen. Sinds ik terug op Belgische bodem vertoef, is alles vliegensvlug gegaan. Een complete nieuwe wending in het leven dus…

Het studentenleven ligt ondertussen definitief achter me. Op 21 mei keerde ik terug uit de VS, op 25 stond een sollicitatie op het programma en op 1 juni kon ik al aan de slag. En ik moet toegeven, dat was een hele snelle en bruuske omschakeling. Ik moest helemaal terug gewoon worden aan het leven thuis. Ik had toch immers 10 maanden in een ander land geleefd op een studentenkamer op campus. Bovendien moest ik er al snel een ander werkritme op na houden. Het moet gezegd, het werkritme in Troy was niet ondraaglijk hoog. Nu is dat toch heel anders. U hoort het al, echt weinig tijd om te langzaam te “adapteren” aan mijn “gewoon” leven was er niet. Enerzijds was dat dus niet makkelijk, anderzijds ben ik heel blij dat ik zo snel aan het werk kan. Want vele vrienden hebben het toch moeilijk om een geschikte job te vinden. Dus ben ik dolgelukkig dat ik vanaf 1 juni centjes kon verdienen! Niet alleen ben ik tevreden centjes verdien, ik ben ook tevreden over het inhoudelijke van de job. Ik kon aan de slag als Coördinator Brandweerhervorming voor het provinciebestuur van West-Vlaanderen. De job sluit volledig aan op mijn thesiswerk, en dat was ook de bedoeling als startjob. Voorlopig gaat het om een tijdelijke opdracht tot 31 december 2009. U hoort het al, ik ben een tevreden mens!

En bovendien heb ik prachtige vooruitzichten! Op 7 juli, dinsdag dus, komt Jenna naar België (voor zij die niet mee zijn in het verhaal, Jenna is mijn Amerikaanse vriendin). Ze komt voor twee weken op bezoek. Tripjes naar Nederland (voor de poolparty/reünie van een aantal Europese kompanen in Troy), 4 dagjes Parijs en een aantal Belgische steden staan op het programma! We kijken er beiden natuurlijk heel erg naar uit!

Stof genoeg dus voor een nieuwe blogpost in de komende weken! Tot dan!

Onderstaande zelfgemaakte foto van de Cigar Factory van New Orleans werd opgenomen in Schmap. Schmap is een online gids voor een brede waaier aan steden over de ganse wereld. Makers van de gids hadden de foto gespot op Flickr! en wilden de foto graag in hun gids… Dit is de link naar de bewuste pagina: http://www.schmap.com/neworleans/shopping_specialty/#p=52990&i=52990_5.jpg 

(gewoon met de cursor op Cigar Factory gaan staan en aan de rechterkant is er dan een fotoreeks waar mijn foto tussenstaat).

Sinds gisteren ben ik een weekje terug in het land. Stilaan raak ik weer aangepast aan het “normale” leven en sluipt er een vertrouwde routine in mijn leven. Uiteraard mis ik enigszins het leven van afgelopen 10 maanden, maar aan de andere kant: it’s good to be back home!

Vorige donderdag was een bizarre dag. Er ging een lange voorbereiding vooraf aan het 10 maanden durend avontuur. De 10 maanden zelf waren fantastisch. De laatste weken kon ik mezelf nog sussen met de gedachte dat het jaar nog niet gedaan was en dat er mij nog wel enkele weken te wachten stonden. Maar opeens is het allemaal gedaan. Dan sta je bijna letterlijk weer met de voeten op de grond in Belgie. Ik moest in de VS ook mijn vriendin achterlaten, wat het allemaal nog een stuk moeilijker maakte! Gelukkig leven we in een wereld van MSN, Facebook en Skype! Maar ik kon ook rekenen op een goede ontvangst. Beide ouders stonden me met open armen op te wachten op de luchthaven. Of wat had je gedacht?!

De dag van thuiskomst gaat er vanalles door je hoofd. De rit terug naar huis was meteen weer gewoon worden aan het drukke verkeer op de Belgische snelwegen, de omgeving die compleet anders is, en het feit dat je weer in de auto van thuis zit. En plots kom je ook weer de gemeente waar je woont binnengereden, de straat waar je thuis staat ingedraaid en de oprit opgereden. Je zit ook thuis weer in de vertrouwde zetel, haalt dingen terug uit de oude koelkast en je stapt terug je kamer (met vooral je eigen bed!) in! Misschien is het allemaal raar om dit te lezen, toch zijn het de eerste simpele dingen waar ik bij stilstond… Enerzijds het gevoel dat de tijd is blijven stilstaan, anderzijds lijkt het alsof je heel lang weggeweest bent!

Bovendien moet ik jullie ook nog inlichten over het eventuele schools vervolg van ons verblijf in de VS. Een aantal factoren maakte het onmogelijk om nog een derde semester met internetcursussen via Belgie te volgen. Het inschrijvingsgeld was veel te hoog om op te hoesten (maar liefst 8000 dollar) en het bleek niet mogelijk om behaalde credits van het diploma aan de Hogeschool Gent te transfereren in het programma van Troy. Die derde semester behoorde niet tot de oorspronkelijke plannen, maar het was toch een kleine teleurstelling dit nieuws enkele dagen voor vertrek te horen.

Nu er geen vervolg komt op de studie in de Verenigde Staten komt er een abrupt einde aan de studententijd. Het einde van die tijd betekent meteen de start van een nieuwe periode, die van het professionele leven. Gelukkig is er daarover heel positief nieuws te melden. Een sollicitatie die ik reeds voorbereid had in de VS heeft meteen zijn vruchten afgeworpen. En snel! Dinsdag 2 juni zal mijn eerste werkdag worden! Waar ik werk en wat die job allemaal inhoudt, is voor een volgend bericht!

Want deze blog verdwijnt niet! Ik had de blog reeds een tijd voor de trip naar de Verenigde Staten opgestart en ik wens ze na afloop van die trip ook te behouden. Soms is het gewoon interessant om mensen op de hoogte te houden van je doen en laten en anderzijds geeft het mij ook de mogelijkheid om wat dingen neer te pennen of om over na te denken. Ik hoop in ieder geval dat de lezers van deze blog genoten hebben van mijn berichtgeving de afgelopen 10 maanden! Bedankt aan de vele trouwe en toch onverwachte lezers!

In de nasleep van de trip naar de Verenigde Staten probeer ik nog wat berichtjes te posten. Want misschien is het wel tijd om al achterom te kijken naar de afgelopen 10 maanden, wat de positieve en negatieve punten waren en wat mijn idee is over de Verenigde Staten… Voor de rest wordt de blog dan binnenkort qua indeling weer omgeturned in een gewone blog over… de dingen des levens! Tot de volgende keer!

 

Ik kon het toch niet nalaten een laatste berichtje te posten vanuit Amerika. Nu mijn dag van vertrek met rasse schreden dichterbij komt, groeit ook het besef dat er een einde komt aan een fantastische periode.

Als laatste van “onze bende” laat ik Amerika komende woensdag achter mij. Julian was de eerste die twee weken terug naar huis ging. We beleefden leuke momenten met Julian en we konden samen ons jaar afsluiten met een trip naar Miami en Key West. Afscheid nemen was een vreemd gevoel. Van sommigen weet je dat je ze nooit meer terug zal zien, maar bij Julian is dat zeker niet het geval. Dat maakt het afscheid toch wat lichter! Korneel vertrok vorige week. En ook dat was een vreemd gevoel. We hebben ons verblijf in de Verenigde Staten samen voorbereid en ook beleefd. We leefden op enkele vierkante meters bij elkaar. Het deed dus raar om hem naar Belgie te zien vertrekken. Maar we kunnen natuurlijk terug kijken op een heel geslaagd jaar met veel mooie momenten en herinneringen! Merci Korneel voor het afgelopen jaar! Ook “Mr. T”, uit Oezbekistan, vertrok afgelopen week. Erika uit Zweden stapte deze week  het vliegtuig in naar huis. Na Paul en Lucas met nieuwjaar en Vadim eerder dit semester, vertrok iedereen dus een per een naar huis.

Dit is dus het laatste berichtje vanop Amerikaanse bodem. Het avontuur is ten einde. Er waren fantastische momenten, we hebben veel gereisd, we hebben veel gezien, we hebben goed gewerkt voor school, en we hebben veel ervaring opgedaan. Afgelopen jaar zullen we dus nog heel ons leven meedragen. We kunnen terugkijken op een heel geslaagd jaar!

Natuurlijk was het ook voor mij als persoon een hele ervaring. Nooit had ik gedacht geen heimwee naar huis te hebben. Nooit had ik gedacht dat het allemaal zo vlot zou gaan. Geen heimwee, maar toch ben ik blij om terug naar huis te gaan. Het is tijd voor iets nieuws. En ik ben ervan overtuigd dat ik in “dat nieuws” mijn ervaringen van afgelopen jaar zal kunnen gebruiken.

Hoewel dit een laatste bericht vanuit Amerika is, hoop ik nog een aantal keer te kunnen terugblikken op afgelopen jaar. Een nabeschouwing over het jaar, de studies, Amerika, hoe ik het allemaal persoonlijk beleefd heb, eens kijken of ik die Amerikaanse droom ontdekt heb…

Woensdag 20 mei vertrek rond het middaguur richting Belgie. Na een tussenstop in Washington DC hoop ik donderdagochtend aan te komen in Zaventem. Ik kijk er heel erg naar uit en hoop dus velen onder jullie snel terug te zien! Bye, y’all!

 

Miami en Key West. Het zijn twee plaatsen in de Verenigde Staten waar we dolgraag nog eens naartoe wilden gaan. Julian, Korneel en mijzelf waren de partners in crime. Gezien Julian volgende week al terug huiswaarts trekt en deze week examens op het programma stonden was afgelopen weekend het enige gaatje in de agenda om de trip te maken. De reis kreeg dus nog een extra dimensie: het was onze allerlaatste trip samen! We boekten een auto, die tevens dienst deed als hotel, en vertrokken voor een 12 uur durende rit richting de zon van de Sunshine State.

We vertrokken donderdagnacht na de les voor een nachtelijke rit. We arriveerden vrijdagmiddag op onze eerste bestemming: Miami. Gezien de stad Miami op zich weinig aantrekkelijke dingen te bieden heeft besloten we ons te focussen op Miami Beach. En het was een verrassende ontdekking. De hoeveelheid art deco is wellicht uniek in de Verenigde Staten en zeer aantrekkelijk. Voor de rest is het in Miami Beach vooral het uiterlijk dat telt. Mannen met indrukwekkende spierbundels en slanke vrouwen zonnebadend op het strand. Miami is dan ook de stad van de decadentie en de verleiding.

Ocean Drive

Op ongeveer 150 mijl van Miami ligt Key West, het meest zuidelijke punt van continentaal Amerika. Key West is met zijn 20 vierkante kilometer en 25 000 inwoners een klein eiland. De rit van Miami naar Key West is wel een doorbijter. Door de lage snelheidslimieten doe je toch wel 4 uur over het traject. Maar dan kan je ondertussen wel genieten van de witte stranden, de paradijselijke eilandjes en andere “Keys”. The Home of the Sunset, want zo wordt Key West genoemd, is een gezellig stadje die je soms doet denken aan het Frech Quarter in New Orleans. Anderzijds straalt het eiland iets paradijselijk en tropisch uit. Gezien Key West het meest zuidelijke punt van continentaal Amerika is, ligt het op amper 90 mijl van Cuba. De Cubaanse invloed, vooral op demografisch vlak, is dan ook groot.

Beach op Key West

Het was een vermoeiende maar leuke trip naar Miami en Key West. Nu we dit nog gezien hebben zijn we er van overtuigd dat we heel veel uit ons verblijf in de Verenigde Staten hebben gehaald. We behaalden tot nu toe puike schoolresultaten en hebben heel wat van de Verenigde Staten gezien. Deze trip was de gepaste afsluiter van een fantastisch jaar. Ondertussen zijn er alweer twee examens achter de rug en komt 20 mei stilaan heeeeeel dichtbij! Foto’s zijn zoals gewoonlijk te vinden op Flickr!

Oeps! De blog even uit het oog verloren! Het is bijna een maand geleden dat ik hier nog iets heb gepost dus denk ik dat jullie stilaan wel een update hebben verdiend!

Het laatste berichtje dateert van Spring Break en sindsdien zijn er eigenlijk geen echte wereldschokkende dingen meer gebeurd. We zijn gestart met een online cursus Intergovernmental Relations. Zo’n internetcursus is wel een interessant concept voor een universiteit als Troy die zich over de hele wereld verspreid. Maar geef mij toch maar een klassieke les in de klas! De andere vakken lopen op dit moment op zijn einde dus hebben we ook wel wat werk gehad aan presentaties, papers en dergelijke. We hebben beiden ook de dagelijkse sportgewoonte terug opgenomen. Fitness en lopen, allemaal met het oog op de 10km stadsloop van de Nacht van West-Vlaanderen op 19 juni! Je merkt het, we leven momenteel een voorbeeldig leven!

Zoals je misschien weet hebben we hier uitzicht op het behalen van een volwaardig masterdiploma Public Administration. Om het geheugen wat op te frissen en een lang verhaal heel kort te maken: de oorspronkelijke bedoeling van onze studie in de Verenigde Staten was het opnemen van credits. Dat gingen we doen aan Troy University tijdens het eerste semester en aan Western Kentucky University tijdens het tweede semester. Het plan werd evenwel overhoop gehaald. We konden twee semesters in Troy blijven en bovendien biedt Troy University ons nu de mogelijkheid om hier af te studeren. Daarvoor zouden we in het Summer Semester (25 mei tot 26 juli) nog vier internetcursussen moeten volgen vanuit Belgie. Administratief is met Troy University alles in orde. We hebben enkel nog een duwtje in de rug nodig van Hogeschool Gent! En zo zou een fantastisch jaar nog een stuk fantastischer kunnen worden!

Vandaag is het 10 april en dat betekent dat ik nog 40 dagen in de Verenigde Staten vertoef. Voor zij die het dus nog niet wisten, ik heb mijn ticket gekocht! Op 20 mei stap ik hier het vliegtuig in om een dagje later aan te komen in Brussel. En daar kijk ik naar uit natuurlijk! Iedereen lijkt hier trouwens al meer met zijn hoofd terug in zijn thuisland te zitten. En nog voor we terug naar huis gaan staat er al een eerste reunie op het programma! Een heuse poolparty in Nederland dan nog wel! Wanneer er al zo’n dingen gepland worden nog voor iedereen terug thuis is, dan weet je dat iedereen er naar uit kijkt om naar huis te gaan…

Belgie. Hoe gaat het eigenlijk nog met ons landje? Niet al te best heb ik zo de indruk. Crisissen allerhande: politiek, economisch, financieel en wat nog meer! We zagen de pijnlijke afgang van de Rode Duivels en de aftocht van hun coach. Gelukkig kon Stijn Devolder in de Ronde van Vlaanderen voor euforie zorgen. Anderzijds zagen we dan weer dat men in Lissewege op zoek is naar de ‘straatkakker’. En als kers op de taart moet Filip Dewinter op het Amerikaanse Fox News komen uitleggen dat het vreselijk gevaarlijk is in Brussel!